(By przejść do bloga, kliknij w obrazek)
FRAGMENT
Siedziałem na marmurowym parapecie, w całkowitej ciszy przyglądając się Miastu Aniołów.Kilka dobrych godzin temu wybiła północ, a ja nie odczuwałem nawet najmniejszego zmęczenia. Żyłem niestety dalej twoim czasem.
Nie potrafiłem, za żadne skarby, przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości.
Oparłem głowę o witraż, pogrążając się bardziej we własnych myślach.
Strach o przyszłość paraliżował mnie.
Od teraz byłem kimś innym, bezdusznym osamotniałym człowiekiem. Zdradliwym kłamcą; bez skrupułów oszukującym nawet siebie.
Byłem w tym idealny — udawanie, że nie istniejesz, powoli wchodziło w moją krew, choć niemiłosiernie raniło kruche, sflaczałe serce.
Czułem się jak marionetka. Grałem w swoją własną grę.
Dla autoagresywnego człowieka na moim poziomie nie wróżyło to nic dobrego.
Westchnąłem cicho pod nosem, przyłożywszy wytatuowaną dłoń do zimnego szkła.
Szklana tafla przypominała moje serce, nim go nie rozbiłeś na malutkie kawałeczki.
Zacisnąłem powieki niemal do bólu, starając się pohamować rażące łzy.
Znowu ty.
Co noc w moim chorym umyśle.
Bo jak zakochać się, to tylko raz i na stałe, nieprawdaż?
autorka: Melodie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz